آن علف تلخست کین قصاب داد ** بهر لحم ما ترازویی نهاد

رو ز حکمت خور علف کان را خدا ** بی غرض دادست از محض عطا

فهم نان کردی نه حکمت ای رهی ** زانچ حق گفتت کلوا من رزقه 3745

رزق حق حکمت بود در مرتبت ** کان گلوگیرت نباشد عاقبت

این دهان بستی دهانی باز شد ** کو خورنده‌ی لقمه‌های راز شد

گر ز شیر دیو تن را وابری ** در فطام اوبسی نعمت خوردی

ترک‌جوشش شرح کردم نیم‌خام ** از حکیم غزنوی بشنو تمام

در الهی‌نامه گوید شرح این ** آن حکیم غیب و فخرالعارفین 3750

غم خور و نان غم‌افزایان مخور ** زانک عاقل غم خورد کودک شکر

قند شادی میوه‌ی باغ غمست ** این فرح زخمست وآن غم مرهمست