این همی گفت و ذباله‌ی نور پاک ** از لبش می‌شد پیاپی بر سماک

این همی گفت و ذباله‌ی نور پاک ** از لبش می‌شد پیاپی بر سماک 3770

Hem bu sözleri söylüyordu, hem de dudaklarından pak nurlar çıkıyor, birbirine ulanıp göğe ağrıyordu.

از وجودم می‌گریزی در عدم ** در عدم من شاهم و صاحب علم

Melek diyordu ki: “Sen, benim varlığımdan yokluğa kaçıyorsun ama ben yokluktan bir padişahım, bir bayrak sahibiyim.

خود بنه و بنگاه من در نیستیست ** یکسواره نقش من پیش ستیست

Zaten yurdum orası, ağırlığım da orada… Sana görünen bir suretimden ibaret.

مریما بنگر که نقش مشکلم ** هم هلالم هم خیال اندر دلم

Ey Meryem, bir bak hele… Ben, anlaşılması müşkül bir nakşım, hem hilâlim, hem gönüllerde ki hayal!

چون خیالی در دلت آمد نشست ** هر کجا که می‌گریزی با توست

Gönlüne bir hayal geldi de yerleşti mi nereye kaçsan o seninledir.

جز خیالی عارضی باطلی ** کو بود چون صبح کاذب آفلی 3775

Ancak gelip geçici bir aslı olmayan hayal müstesna… O çeşit hayal yalancı sabah gibi gözden kayboluverir.

من چو صبح صادقم از نور رب ** که نگردد گرد روزم هیچ شب

Bensen Allah nurundan doğmuş düpedüz sabahım… Gündüzümün etrafında gece, hiç dönüp dolaşamaz.

هین مکن لاحول عمران زاده‌ام ** که ز لاحول این طرف افتاده‌ام

Kendine gel… Lâhavle deyip durma ey İmran’ın kızı… Ben zaten buraya Lâhavle makamından gelip düştüm.

مر مرا اصل و غذا لاحول بود ** نور لاحولی که پیش از قول بود

Daha Lâhavle denmeden önce Lâhavlenin nuru benim aslımdı, benim gıdamdı.

تو همی‌گیری پناه ازمن به حق ** من نگاریده‌ی پناهم در سبق

Sen, benden Allah’a sığınmadasın ama ben o sığındığın Allah’ın ezelde düzüp koştuğu bir suretim zaten.