که ز جو اندر سبو آبی برفت ** کین سبک بود و گران شد ز آب و زفت

زانک هر بادی مرا در می‌ربود ** باد می‌نربایدم ثقلم فزود

مر سفیهان را رباید هر هوا ** زانک نبودشان گرانی قوی 4310

کشتی بی‌لنگر آمد مرد شر ** که ز باد کژ نیابد او حذر

لنگر عقلست عاقل را امان ** لنگری در یوزه کن از عاقلان

او مددهای خرد چون در ربود ** از خزینه در آن دریای جود

زین چنین امداد دل پر فن شود ** بجهد از دل چشم هم روشن شود

زانک نور از دل برین دیده نشست ** تا چو دل شد دیده‌ی تو عاطلست 4315

دل چو بر انوار عقلی نیز زد ** زان نصیبی هم بدو دیده دهد

پس بدان کاب مبارک ز آسمان ** وحی دلها باشد و صدق بیان