ای دهلهای تهی بی قلوب ** قسمتان از عید جان شد زخم چوب

Ey kalbi olmayan boş davullar, can bayramınızdan kısmetiniz, tokmaktan ibaret.

شد قیامت عید و بی‌دینان دهل ** ما چو اهل عید خندان همچو گل

Kıyamet bayramında dinsizler davul… Biz ise gül gibi gülmekteyiz, bayrama erişenlere benziyoruz.

بشنو اکنون این دهل چون بانگ زد ** دیگ دولتبا چگونه می‌پزد

Şimdi duy da bak, bu davul nasıl ses vermekte… Devlet tenceresi nasıl kaynamakta

چونک بشنود آن دهل آن مرد دید ** گفت چون ترسد دلم از طبل عید 4350

O er, davulun sesini duyunca “Gönlüm, bayram davulundan nasıl olur da korkar?” dedi.

گفت با خود هین ملرزان دل کزین ** مرد جان بددلان بی‌یقین

Kendi kendisine dedi ki: “Gönül, titreme, korkma… yakine erişmiş kötü gönüllülerin canları öldü gitti.

وقت آن آمد که حیدروار من ** ملک گیرم یا بپردازم بدن

Haydar gibi ya ülkeyi zapt ederim ya canım bedenimden gider.”

بر جهید و بانگ بر زد کای کیا ** حاضرم اینک اگر مردی بیا

Yerinden fırladı bağırdı: “Ey ulu adam, işte buracıkta hazırım; hadi, ersen gel!”

در زمان بشکست ز آواز آن طلسم ** زر همی‌ریزید هر سو قسم قسم

Tılsım, hemencecik bozuldu, her taraftan ulam ulam altın dökülmeye başladı.

ریخت چند این زر که ترسید آن پسر ** تا نگیرد زر ز پری راه در 4355

Öyle altın döküldü ki oğlancağız, kapının bile kapanıp açılmayacağından korktu.

بعد از آن برخاست آن شیر عتید ** تا سحرگه زر به بیرون می‌کشید

Ondan sonra o kuvvetli aslan kalktı, ta seher çağına kadar altını dışarıya taşımakla uğraştı.