خانه‌ی مرغست هوش و عقل ما ** هوش صالح طالب ناقه‌ی خدا

خانه‌ی مرغست هوش و عقل ما ** هوش صالح طالب ناقه‌ی خدا 4670

Bizim aklımız, fikrimiz de tavuk kümesinden ibaret. Salih’in aklıysa Allah devesini arar.

ناقه چون سر کرد در آب و گلش ** نه گل آنجا ماند نه جان و دلش

Deve, başını suya, toprağa daldırınca orada ne toprak kalır, ne can, ne gönül.

کرد فضل عشق انسان را فضول ** زین فزون‌جویی ظلومست و جهول

Aşk öyle bir fazilettir ki insanı faziletler sahibi yapar… Fakat insan, bu haddinden fazla dileyiş yüzünden hem pek zalimdir, ham de pek cahil!

جاهلست و اندرین مشکل شکار ** می‌کشد خرگوش شیری در کنار

İnsan hakikaten bilgisizdir; Hele bu müşkül avda büsbütün bilgisiz. Bir tavşan, aslanı kucaklamaya çalışıyor!

کی کنار اندر کشیدی شیر را ** گر بدانستی و دیدی شیر را

Eğer aslanı bilseydi, görseydi hiç kucaklamaya kalkışır mıydı, buna imkân mı var?

ظالمست او بر خود و بر جان خود ** ظلم بین کز عدلها گو می‌برد 4675

İnsan, canına da zulmeder, nefsine de… Fakat şu zulme bak, şu zulmü gör ki adaletlerden bile topu kapar, adaletlerden bile üstündür, ileridir.

جهل او مر علمها را اوستاد ** ظلم او مر عدلها را شد رشاد

Bilgisizliği ilimlere üstattır… Zulmü, adaletlere doğru yol gösterir.

دست او بگرفت کین رفته دمش ** آنگهی آید که من دم بخشمش

Sadr-ı Cihan, bu nefesi kesilmiş âşık, ona ben nefes bağışlayınca dirilir, kendine gelir diye âşığın elini tuttu,

چون به من زنده شود این مرده‌تن ** جان من باشد که رو آرد به من

“Bu bedeni ölü, bu canı uyanık âşık, benimle diriliyor. Şu halde o, benim canım… Bana yüz tutuyor.

من کنم او را ازین جان محتشم ** جان که من بخشم ببیند بخششم

Ben onu bu candan yücelteyim, bu cana muhtaç olmasın. Ona bir can bağışlayayım da ihsanımı onunla görsün!