آن سمیعی تو وان اصغای تو ** و آن تبسمهای جان‌افزای تو

آن بنوشیدن کم و بیش مرا ** عشوه‌ی جان بداندیش مرا 4700

قلبهای من که آن معلوم تست ** بس پذیرفتی تو چون نقد درست

بهر گستاخی شوخ غره‌ای ** حلمها در پیش حلمت ذره‌ای

اولا بشنو که چون ماندم ز شست ** اول و آخر ز پیش من بجست

ثانیا بشنو تو ای صدر ودود ** که بسی جستم ترا ثانی نبود

ثالثا تا از تو بیرون رفته‌ام ** گوییا ثالث ثلاثه گفته‌ام 4705

رابعا چون سوخت ما را مزرعه ** می ندانم خامسه از رابعه

هر کجا یابی تو خون بر خاکها ** پی بری باشد یقین از چشم ما

گفت من رعدست و این بانگ و حنین ** ز ابر خواهد تا ببارد بر زمین