گفت این دم با قیامت شد شبیه ** تا برادر شد یفر من اخیه

Şehirli dedi ki: “Bu an, tam kıyamete benzedi: Kardeş, kardeşinden kaçmada!”

شرح می‌کردش که من آنم که تو ** لوتها خوردی ز خوان من دوتو

Şehirli, köylüye “ Soframdan fazlasıyla yemek yemedin mi sen? Ben o adam değil miyim?

آن فلان روزت خریدم آن متاع ** کل سر جاوز الاثنین شاع 615

Filan gün sana feşman şey almadım mıydı, seninle buluşup görüşmez miydik?

سر مهر ما شنیدستند خلق ** شرم دارد رو چو نعمت خورد حلق

Halk, aramızda ki sevgiyi duymuş, işitmiştir. Boğaz, nimet yerse yüz utanır” diye anlatıp duruyor.

او همی‌گفتش چه گویی ترهات ** نه ترا دانم نه نام تو نه جات

Köylü de “Saçma sapan ne söylenip duruyorsun ki? Ne seni tanıyorum, ne adını, ne yerini!” diyordu.

پنجمین شب ابر و بارانی گرفت ** کاسمان از بارشش دارد شگفت

Beşinci gece gökyüzünü bulutlar kapladı, bir yağmur başladı ki gök bile bu yağışa şaşa kaldı.

چون رسید آن کارد اندر استخوان ** حلقه زد خواجه که مهتر را بخوان

Artık bıçak kemiğe dayanınca şehirli “Ev sahibini çağırın” diye kapının halkasını döğmeye başladı.

چون بصد الحاح آمد سوی در ** گفت آخر چیست ای جان پدر 620

Köylü, yüzlerce ısrardan sonra nihayet kapıya gelip “Babasının canı ne istersin, ne var” deyince

گفت من آن حقها بگذاشتم ** ترک کردم آنچ می‌پنداشتم

Şehirli, dedi ki: “Bunca haktan vazgeçtim, bütün zanlarımı, düşüncelerimi terk ettim.

پنج‌ساله رنج دیدم پنج روز ** جان مسکینم درین گرما و سوز

Zavallı cancağızım, beş günde bu sıcakta yanıp şu soğukta donarak beş yıllık zahmet çekti.”