باز پر از شید سوی عقل تاز ** کی پرد بر آسمان پر مجاز

خویشتن را عاشق حق ساختی ** عشق با دیو سیاهی باختی

عاشق و معشوق را در رستخیز ** دو بدو بندند و پیش آرند تیز

تو چه خود را گیج و بی‌خود کرده‌ای ** خون رز کو خون ما را خورده‌ای

رو که نشناسم ترا از من بجه ** عارف بی‌خویشم و بهلول ده 700

تو توهم می‌کنی از قرب حق ** که طبق‌گر دور نبود از طبق

این نمی‌بینی که قرب اولیا ** صد کرامت دارد و کار و کیا

آهن از داوود مومی می‌شود ** موم در دستت چو آهن می‌بود

قرب خلق و رزق بر جمله‌ست عام ** قرب وحی عشق دارند این کرام

قرب بر انواع باشد ای پدر ** می‌زند خورشید بر کهسار و زر 705