رو که نشناسم ترا از من بجه ** عارف بی‌خویشم و بهلول ده

رو که نشناسم ترا از من بجه ** عارف بی‌خویشم و بهلول ده 700

تو توهم می‌کنی از قرب حق ** که طبق‌گر دور نبود از طبق

این نمی‌بینی که قرب اولیا ** صد کرامت دارد و کار و کیا

آهن از داوود مومی می‌شود ** موم در دستت چو آهن می‌بود

قرب خلق و رزق بر جمله‌ست عام ** قرب وحی عشق دارند این کرام

قرب بر انواع باشد ای پدر ** می‌زند خورشید بر کهسار و زر 705

لیک قربی هست با زر شید را ** که از آن آگه نباشد بید را

شاخ خشک و تر قریب آفتاب ** آفتاب از هر دو کی دارد حجاب

لیک کو آن قربت شاخ طری ** که ثمار پخته از وی می‌خوری

شاخ خشک از قربت آن آفتاب ** غیر زوتر خشک گشتن گو بیاب