تا چه مستیها بود املاک را ** وز جلالت روحهای پاک را

Artık düşün sen, meleklerin ne sarhoşlukları olur, tertemiz ruhlar, ululuktan ne mestîliklere düşer!

که به بوی دل در آن می بسته‌اند ** خم باده‌ی این جهان بشکسته‌اند 825

Onlar, bu şaraptan bir koku alarak gönüllerini vermişler, bu âlem şarabının küpünü kırmışlardır.

جز مگر آنها که نومیدند و دور ** همچو کفاری نهفته در قبور

Ancak, ümitsiz ve o âlemden uzak olanlar, kâfirler gibi kabirlerinde gizlenmişler,

ناامید از هر دو عالم گشته‌اند ** خارهای بی‌نهایت کشته‌اند

İki âlemden de ümitlerini kesmişler, hadde hesaba gelmez dikenler ekmişlerdir!

پس ز مستیها بگفتند ای دریغ ** بر زمین باران بدادیمی چو میغ

Hârût la Mârût, sarhoşluklarından “Ah ne olurdu, bulut gibi biz de yeryüzüne rahmet yağdırsak,

گستریدیمی درین بی‌داد جا ** عدل و انصاف و عبادات و وفا

Bu zulüm yurduna adalet, insaf, ibadet ve vefayı yaysaydık” dediler.

این بگفتند و قضا می‌گفت بیست ** پیش پاتان دام ناپیدا بسیست 830

Onlar bunu dedi ama kaza ve kader de “Durun ayaklarınızın önünde gizli tuzaklar pek çok.

هین مدو گستاخ در دشت بلا ** هین مران کورانه اندر کربلا

Kendinize gelin de belâ çölüne küstahça gitmeyin… Kendinize gelin de körcesine Kerbelâ’ya at sürmeyin!

که ز موی و استخوان هالکان ** می‌نیابد راه پای سالکان

Çünkü o çölde helâk olanların kıllarından, kemiklerinden yolcu, ayak basacak yer bulamaz.

جمله‌ی راه استخوان و موی و پی ** بس که تیغ قهر لاشی کرد شی

Yol, baştanbaşa kıl, kemik, sinir doludur. Allah’ın kahır kılıcı, nice varları yok etmiştir!