مات و برد از شاه می‌دان ای عروس ** آن مدان از ما مکن بر ما فسوس

آنچ این فرعون می‌ترسد ازو ** هست شد این دم که گشتم جفت تو

وصیت کردن عمران جفت خود را بعد از مجامعت کی مرا ندیده باشی

وا مگردان هیچ ازینها دم مزن ** تا نیاید بر من و تو صد حزن

عاقبت پیدا شود آثار این ** چون علامتها رسید ای نازنین

در زمان از سوی میدان نعره‌ها ** می‌رسید از خلق و پر می‌شد هوا 890

شاه از آن هیبت برون جست آن زمان ** پابرهنه کین چه غلغلهاست هان

از سوی میدان چه بانگست و غریو ** کز نهیبش می‌رمد جنی و دیو

گفت عمران شاه ما را عمر باد ** قوم اسرائیلیانند از تو شاد

از عطای شاه شادی می‌کنند ** رقص می‌آرند و کفها می‌زنند

گفت باشد کین بود اما ولیک ** وهم و اندیشه مرا پر کرد نیک 895

ترسیدن فرعون از آن بانگ