عاقبت پیدا شود آثار این ** چون علامتها رسید ای نازنین

Sonucu, bunun eserlerini meydana çıkar çünkü nazeninin, alâmetleri belirdi!”

در زمان از سوی میدان نعره‌ها ** می‌رسید از خلق و پر می‌شد هوا 890

Tam o sırada meydandaki halktan naralar duyulmaya, yer, gök naralarla dolmaya başladı.

شاه از آن هیبت برون جست آن زمان ** پابرهنه کین چه غلغلهاست هان

Firavun, bu naralardan korkup sıçradı, gürültünün ne olduğunu anlamak için yalınayak koştu.

از سوی میدان چه بانگست و غریو ** کز نهیبش می‌رمد جنی و دیو

Meydandan gelen ve dehşetinden cinleri, perileri bile korkutan bu nâralar, bu gürültüler nedir anlamak istiyordu.

گفت عمران شاه ما را عمر باد ** قوم اسرائیلیانند از تو شاد

İmran, “ Padişahımızın ömrü uzun olsun… İsrailoğulları, lütfundan neşeleniyorlar.

از عطای شاه شادی می‌کنند ** رقص می‌آرند و کفها می‌زنند

İhsanlarına seviniyorlar, oynuyorlar, ellerini çırpıyorlar “dedi.

گفت باشد کین بود اما ولیک ** وهم و اندیشه مرا پر کرد نیک 895

Firavun dedi ki” Olabilir. Fakat beni adamakıllı bir vehim, bir endişedir kapladı.

ترسیدن فرعون از آن بانگ

Firavunun o sesten korkması

این صدا جان مرا تغییر کرد ** از غم و اندوه تلخم پیر کرد

Bu gürültü, asabımı bozdu. Bu acı dertle, kederle âdeta beni kocattı.”

پیش می‌آمد سپس می‌رفت شه ** جمله شب او همچو حامل وقت زه

Padişah, bütün gece ağrısı tutmuş gebe kadın gibi bir yandan bir yana gidip geliyor.

هر زمان می‌گفت ای عمران مرا ** سخت از جا برده است این نعره‌ها

Her an “İmran, bu nâralar, beni dehşetle yerimden sıçrattı” diyordu.