با دل خوش شاد عمران وز نفاق ** دست بر سر می‌بزد کاه الفراق

İmran, içinden sevindi, fakat zahiren “Eyvahlar olsun!” diye elini başına vurup,

کرد عمران خویش پر خشم و ترش ** رفت چون دیوانگان بی عقل و هش

Kızgın suratı asık bir halde deliller gibi akılsız.

خویشتن را اعجمی کرد و براند ** گفته‌های بس خشن بر جمع خواند 915

Ve güya kendini bilmez bir halde müneccimlerin üstüne yürüyüp onlara bir hayli ağır sözler söyledi.

خویشتن را ترش و غمگین ساخت او ** نردهای بازگونه باخت او

Kendini meyus ve mahzun göstererek sevincini gizliyor, onlara oyun oynuyordu.

گفتشان شاه مرا بفریفتید ** از خیانت وز طمع نشکیفتید

“Padişahımızı aldattınız, hıyanetten, tamahtan vazgeçmediniz.

سوی میدان شاه را انگیختید ** آب روی شاه ما را ریختید

Onu bu meydana kadar sürükleyip yüzünün suyunu döktünüz, şerefini hiçe saydınız.

دست بر سینه زدیت اندر ضمان ** شاه را ما فارغ آریم از غمان

Ellerinizi, göğüslerinize koyup padişahı dertlerden kurtaracağız diye vaatlerde bulundunuz” dedi.

شاه هم بشنید و گفت ای خاینان ** من بر آویزم شما را بی امان 920

Padişah da bunu duyunca “Hainler, dedi, ben de sizi asayım da görün.

خویش را در مضحکه انداختم ** مالها با دشمنان در باختم

Kendimizi gülünç hallere soktuk, düşmanlara mallar ihsan edip ziyana girdik.

تا که امشب جمله اسرائیلیان ** دور ماندند از ملاقات زنان

Bu gece bütün İsrailoğulları, karılarından uzak kaldılar diye,