ور بخواهی از دگر هم او دهد ** بر کف میلش سخا هم او نهد

Başkasından isteneni de o verir... O kimsenin sana meyleden eline cömertliği ihsan eden yine Allah’tır.

آنک معرض را ز زر قارون کند ** رو بدو آری به طاعت چون کند

İtaatinden çekineni bile altınlara gark eder, Karun yaparsa itaat eder de ona yüz tutarsan neler yapmaz?

بار دیگر شاعر از سودای داد ** روی سوی آن شه محسن نهاد 1185

Şair, bir kere daha ihsan sevdasıyla yüzünü o ihsan sahibi padişaha tuttu

هدیه‌ی شاعر چه باشد شعر نو ** پیش محسن آرد و بنهد گرو

Şairin hediyesi ne olacak? Yeni bir şiir... Onu ihsan sahibine götürür, sunar, adeta rehin bırakır!

محسنان با صد عطا و جود و بر ** زر نهاده شاعران را منتظر

İhsan sahipleri, yüzlerce kerem ve cömertlikle altınlar yığarlar, şairleri beklerler.

پیششان شعری به از صدتنگ شعر ** خاصه شاعر کو گهر آرد ز قعر

Onlarca bir şiir, yüz denk kumaştan daha iyidir... Hele denize dalıp da dibinden inciler çıkaran bir şairin şiiri olursa!

آدمی اول حریص نان بود ** زانک قوت و نان ستون جان بود

İnsan, önce ekmeğe haristir... Çünkü gıda ve ekmek, cana direktir.

سوی کسب و سوی غصب و صد حیل ** جان نهاده بر کف از حرص و امل 1190

Canını avucuna alır da hırsla, ümitle ve yüzlerce hilelere, düzenlere başvurarak çalışıp ekmeğini elde etmeye savaşır.

چون بنادر گشت مستغنی ز نان ** عاشق نامست و مدح شاعران

Fakat az bir şey elde eder de ekmek için çalışmaya ihtiyacı kalmazsa artık şöhrete, ada sana ve şairlerin methine âşık olur.

تا که اصل و فصل او را بر دهند ** در بیان فضل او منبر نهند

İster ki onlar, kendisinin aslını, faslını övsünler... lütfunu, ihsanını anlatmada minberler kursunlar...