جان که او دنباله‌ی زاغان پرد ** زاغ او را سوی گورستان برد

هین مدو اندر پی نفس چو زاغ ** کو به گورستان برد نه سوی باغ

گر روی رو در پی عنقای دل ** سوی قاف و مسجد اقصای دل

نوگیاهی هر دم ز سودای تو ** می‌دمد در مسجد اقصای تو

تو سلیمان‌وار داد او بده ** پی بر از وی پای رد بر وی منه 1315

زانک حال این زمین با ثبات ** باز گوید با تو انواع نبات

در زمین گر نیشکر ور خود نیست ** ترجمان هر زمین نبت ویست

پس زمین دل که نبتش فکر بود ** فکرها اسرار دل را وا نمود

گر سخن‌کش یابم اندر انجمن ** صد هزاران گل برویم چون چمن

ور سخن‌کش یابم آن دم زن به مزد ** می‌گریزد نکته‌ها از دل چو دزد 1320