این دو همره یکدگر را راه‌زن ** گمره آن جان کو فرو ناید ز تن

جان ز هجر عرش اندر فاقه‌ای ** تن ز عشق خاربن چون ناقه‌ای 1545

جان گشاید سوی بالا بالها ** در زده تن در زمین چنگالها

تا تو با من باشی ای مرده‌ی وطن ** پس ز لیلی دور ماند جان من

روزگارم رفت زین گون حالها ** هم‌چو تیه و قوم موسی سالها

خطوتینی بود این ره تا وصال ** مانده‌ام در ره ز شستت شصت سال

راه نزدیک و بماندم سخت دیر ** سیر گشتم زین سواری سیرسیر 1550

سرنگون خود را از اشتر در فکند ** گفت سوزیدم ز غم تا چندچند

تنگ شد بر وی بیابان فراخ ** خویشتن افکند اندر سنگلاخ

آنچنان افکند خود را سخت زیر ** که مخلخل گشت جسم آن دلیر