گفت قاصد می‌کنید اینها شما ** گفت نه که بنده فرمانیم ما

این مگیر از فرع این از اصل گیر ** بر کمان کم زن که از بازوست تیر

ما رمیت اذ رمیت ابتلاست ** بر نبی کم نه گنه کان از خداست 1725

آب از سر تیره است ای خیره‌خشم ** پیشتر بنگر یکی بگشای چشم

شد ز خشم و غم درون بقعه‌ای ** سوی شه بنوشت خشمین رقعه‌ای

اندر آن رقعه ثنای شاه گفت ** گوهر جود و سخای شاه سفت

کای ز بحر و ابر افزون کف تو ** در قضای حاجت حاجات‌جو

زانک ابر آنچ دهد گریان دهد ** کف تو خندان پیاپی خوان نهد 1730

ظاهر رقعه اگر چه مدح بود ** بوی خشم از مدح اثرها می‌نمود

زان همه کار تو بی‌نورست و زشت ** که تو دوری دور از نور سرشت