در سرایت کمتر از دیوان شدند ** روحها که خیمه بر گردون زدند

دیو دزدانه سوی گردون رود ** از شهاب محرق او مطعون شود

سرنگون از چرخ زیر افتد چنان ** که شقی در جنگ از زخم سنان 1790

آن ز رشک روحهای دل‌پسند ** از فلکشان سرنگون می‌افکنند

تو اگر شلی و لنگ و کور و کر ** این گمان بر روحهای مه مبر

شرم دار و لاف کم زن جان مکن ** که بسی جاسوس هست آن سوی تن

دریافتن طبیبان الهی امراض دین و دل را در سیمای مرید و بیگانه و لحن گفتار او و رنگ چشم او و بی این همه نیز از راه دل کی انهم جواسیس القلوب فجالسوهم بالصدق

این طبیبان بدن دانش‌ورند ** بر سقام تو ز تو واقف‌ترند

تا ز قاروره همی‌بینند حال ** که ندانی تو از آن رو اعتلال 1795

هم ز نبض و هم ز رنگ و هم ز دم ** بو برند از تو بهر گونه سقم

پس طبیبان الهی در جهان ** چون ندانند از تو بی‌گفت دهان