صوفیی از فقر چون در غم شود ** عین فقرش دایه و مطعم شود

زانک جنت از مکاره رسته است ** رحم قسم عاجزی اشکسته است

آنک سرها بشکند او از علو ** رحم حق و خلق ناید سوی او

این سخن آخر ندارد وان جوان ** از کمی اجرای نان شد ناتوان

شاد آن صوفی که رزقش کم شود ** آن شبه‌ش در گردد و اویم شود 1860

زان جرای خاص هر که آگاه شد ** او سزای قرب و اجری‌گاه شد

زان جرای روح چون نقصان شود ** جانش از نقصان آن لرزان شود

پس بداند که خطایی رفته است ** که سمن‌زار رضا آشفته است

هم‌چنانک آن شخص از نقصان کشت ** رقعه سوی صاحب خرمن نبشت

رقعه‌اش بردند پیش میر داد ** خواند او رقعه جوابی وا نداد 1865