گر کم عقلی مبادا گبر را ** شوم او بی‌آب دارد ابر را

نم نبارد ابر از شومی او ** شهر شد ویرانه از بومی او 1945

از گر آن احمقان طوفان نوح ** کرد ویران عالمی را در فضوح

گفت پیغامبر که احمق هر که هست ** او عدو ماست و غول ره‌زنست

هر که او عاقل بود از جان ماست ** روح او و ریح او ریحان ماست

عقل دشنامم دهد من راضیم ** زانک فیضی دارد از فیاضیم

نبود آن دشنام او بی‌فایده ** نبود آن مهمانیش بی‌مایده 1950

احمق ار حلوا نهد اندر لبم ** من از آن حلوای او اندر تبم

این یقین دان گر لطیف و روشنی ** نیست بوسه‌ی کون خر را چاشنی

سبلتت گنده کند بی‌فایده ** جامه از دیگش سیه بی‌مایده