باز صوفی عذر درویشی بگفت ** و آن مکرر کرد تا نبود نهفت

گفت زن من هم مکرر کرده‌ام ** بی‌جهازی را مقرر کرده‌ام

اعتقاد اوست راسختر ز کوه ** که ز صد فقرش نمی‌آید شکوه

او همی‌گوید مرادم عفتست ** از شما مقصود صدق و همتست

گفت صوفی خود جهاز و مال ما ** دید و می‌بیند هویدا و خفا 205

خانه‌ی تنگی مقام یک تنی ** که درو پنهان نماند سوزنی

باز ستر و پاکی و زهد و صلاح ** او ز ما به داند اندر انتصاح

به ز ما می‌داند او احوال ستر ** وز پس و پیش و سر و دنبال ستر

ظاهرا او بی‌جهاز و خادمست ** وز صلاح و ستر او خود عالمست

شرح مستوری ز بابا شرط نیست ** چون برو پیدا چو روز روشنیست 210