عقل را سیل تحیر در ربود ** زان قوی‌تر گفت که اول گفته بود

نیست اندر جبه‌ام الا خدا ** چند جویی بر زمین و بر سما 2125

آن مریدان جمله دیوانه شدند ** کاردها در جسم پاکش می‌زدند

هر یکی چون ملحدان گرده کوه ** کارد می‌زد پیر خود را بی ستوه

هر که اندر شیخ تیغی می‌خلید ** بازگونه از تن خود می‌درید

یک اثر نه بر تن آن ذوفنون ** وان مریدان خسته و غرقاب خون

هر که او سویی گلویش زخم برد ** حلق خود ببریده دید و زار مرد 2130

وآنک او را زخم اندر سینه زد ** سینه‌اش بشکافت و شد مرده‌ی ابد

وآنک آگه بود از آن صاحب‌قران ** دل ندادش که زند زخم گران

نیم‌دانش دست او را بسته کرد ** جان ببرد الا که خود را خسته کرد