هر که اندر شیخ تیغی می‌خلید ** بازگونه از تن خود می‌درید

یک اثر نه بر تن آن ذوفنون ** وان مریدان خسته و غرقاب خون

هر که او سویی گلویش زخم برد ** حلق خود ببریده دید و زار مرد 2130

وآنک او را زخم اندر سینه زد ** سینه‌اش بشکافت و شد مرده‌ی ابد

وآنک آگه بود از آن صاحب‌قران ** دل ندادش که زند زخم گران

نیم‌دانش دست او را بسته کرد ** جان ببرد الا که خود را خسته کرد

روز گشت و آن مریدان کاسته ** نوحه‌ها از خانه‌شان برخاسته

پیش او آمد هزاران مرد و زن ** کای دو عالم درج در یک پیرهن 2135

این تن تو گر تن مردم بدی ** چون تن مردم ز خنجر گم شدی

با خودی با بی‌خودی دوچار زد ** با خود اندر دیده‌ی خود خار زد