گفت خواری قیامت صعب‌تر ** گر نداری پاس من در خیر و شر

زخم کیکی را نمی‌توانی کشید ** زخم ماری را تو چون خواهی چشید

ظاهرا کار تو ویران می‌کنم ** لیک خاری را گلستان می‌کنم 2340

بیان آنک عمارت در ویرانیست و جمعیت در پراکندگیست و درستی در شکست‌گیست و مراد در بی‌مرادیست و وجود در عدم است و علی هذا بقیة الاضداد والازواج

آن یکی آمد زمین را می‌شکافت ** ابلهی فریاد کرد و بر نتافت

کین زمین را از چه ویران می‌کنی ** می‌شکافی و پریشان می‌کنی

گفت ای ابله برو و بر من مران ** تو عمارت از خرابی باز دان

کی شود گلزار و گندم‌زار این ** تا نگردد زشت و ویران این زمین

کی شود بستان و کشت و برگ و بر ** تا نگردد نظم او زیر و زبر 2345

تا بنشکافی به نشتر ریش چغز ** کی شود نیکو و کی گردید نغز

تا نشوید خلطهاات از دوا ** کی رود شورش کجا آید شفا