گاه حیوان قاصد خونت شده ** گه سر خود را به دندان دده

گه نگون اندر میان آبریز ** گه غریق سیل خون‌آمیز تیز 2495

گه ندات آمد ازین چرخ نقی ** که شقیی و شقیی و شقی

گه ندات آمد صریحا از جبال ** که برو هستی ز اصحاب الشمال

گه ندا می‌آمدت از هر جماد ** تا ابد فرعون در دوزخ فتاد

زین بترها که نمی‌گویم ز شرم ** تا نگردد طبع معکوس تو گرم

اندکی گفتم به تو ای ناپذیر ** ز اندکی دانی که هستم من خبیر 2500

خویشتن را کور می‌کردی و مات ** تا نیندیشی ز خواب و واقعات

چند بگریزی نک آمد پیش تو ** کوری ادراک مکراندیش تو

بیان آنک در توبه بازست

هین مکن زین پس فراگیر احتراز ** که ز بخشایش در توبه‌ست باز