پاره‌ای بر کن ازین قعر دکان ** تا برآرد سر به پیش تو دو کان

پیش از آن کین مهلت خانه‌ی کری ** آخر آید تو نخورده زو بری

پس ترا بیرون کند صاحب دکان ** وین دکان را بر کند از روی کان

تو ز حسرت گاه بر سر می‌زنی ** گاه ریش خام خود بر می‌کنی

کای دریغا آن من بود این دکان ** کور بودم بر نخوردم زین مکان 2560

ای دریغا بود ما را برد باد ** تا ابد یا حسرتا شد للعباد

غره شدن آدمی به ذکاوت و تصویرات طبع خویشتن و طلب ناکردن علم غیب کی علم انبیاست

دیدم اندر خانه من نقش و نگار ** بودم اندر عشق خانه بی‌قرار

بودم از گنج نهانی بی‌خبر ** ورنه دستنبوی من بودی تبر

آه گر داد تبر را دادمی ** این زمان غم را تبرا دادمی

چشم را بر نقش می‌انداختم ** هم‌چو طفلان عشقها می‌باختم 2565