هم‌چو مردار اوفتاد او بی‌خبر ** نیم روز اندر میان ره‌گذر

O bihaber, gün ortasında yol uğrağına bir leş gibi yıkıldı, kaldı.

جمع آمد خلق بر وی آن زمان ** جملگان لاحول‌گو درمان کنان 260

Derhal halk, başına üşüştü... Herkes lâhavle diyerek derdine derman aramaktaydı.

آن یکی کف بر دل او می براند ** وز گلاب آن دیگری بر وی فشاند

Birisi, eliyle kalbini yokluyor, öbürü yüzüne gülsuyu serpiyordu.

او نمی‌دانست کاندر مرتعه ** از گلاب آمد ورا آن واقعه

Bilmiyordu ki o alanda onun başına ne geldiyse gülsuyundan geldi.

آن یکی دستش همی‌مالید و سر ** وآن دگر کهگل همی آورد تر

Biri bileklerini başını ovuyor, öbürü hararetlensin diye samanlı ıslak balçık getiriyordu.

آن بخور عود و شکر زد به هم ** وآن دگر از پوششش می‌کرد کم

Biri ödağacıyla şekeri karıştırıp tütsülüyor, başka biri elbisesinin bir kısmını soyup üstündekileri hafifletiyordu.

وآن دگر نبضش که تا چون می‌جهد ** وان دگر بوی از دهانش می‌ستد 265

Birisi nasıl atıyor diye nabzını yokluyor, öbürü ağzını kokluyor.

تا که می خوردست و یا بنگ و حشیش ** خلق درماندند اندر بیهشیش

Şarap mı içti, esrar mı? Yoksa afyon mu yuttu... Anlamak istiyordu. Halk, onun neden bayıldığını anlayamamış, şaşırıp kalmıştı.

پس خبر بردند خویشان را شتاب ** که فلان افتاده است آن‌جا خراب

Derhal akrabalarına haber verdiler, falan adam feşman yerde perişan bir halde düşüp kaldı dediler.

کس نمی داند که چون مصروع گشت ** یا چه شد کو را فتاد از بام طشت

Neden bayıldı, ne oldu da leğeni damdan düştü? Kimse bilmiyordu!