تا فرستد حق رسولی بنده‌ای ** دوغ را در خمره جنباننده‌ای

Nihayet Tanrı, bir elçi kulunu, ayranı yayığa koyup döven birisini gönderir de,

تا بجنباند به هنجار و به فن ** تا بدانم من که پنهان بود من

Bende bir ben gizli olduğunu bileyim diye sıfatla hünerle o yayığı döver.

یا کلام بنده‌ای کان جزو اوست ** در رود در گوش او کو وحی جوست 3035

Yahut da zatından âdeta bir cüz olan bir kulunun sözünü izhar eder de o söz, vahiy arayan kişinin kulağına girer.

اذن مومن وحی ما را واعیست ** آنچنان گوشی قرین داعیست

Müminin kulağı, vahyimizi kavrar, beller... öyle kulak, insanı Hakk’a davet edenin eşidir, arkadaşıdır.

هم‌چنانک گوش طفل از گفت مام ** پر شود ناطق شود او درکلام

Âdeta çocuğun kulağına benzer; anasının sözleriyle dolar da söze başlar, konuşur.

ور نباشد طفل را گوش رشد ** گفت مادر نشنود گنگی شود

Çocukta anlayan bir kulak olmazsa anasının sözünü duymaz, dilsiz olur.

دایما هر کر اصلی گنگ بود ** ناطق آنکس شد که از مادر شنود

Anadan doğma sağır, daima dilsizdir de... söyleyen kişi, sözü önce anasından duymuştur.

دانک گوش کر و گنگ از آفتیست ** که پذیرای دم و تعلیم نیست 3040

Bil ki sağır ve dilsizin kulağı, âfetlerden bir âfettir... ne söz dinlemeye kabiliyeti vardır, ne de bellemeye.

آنک بی‌تعلیم بد ناطق خداست ** که صفات او ز علتها جداست

Belletilmeden söyleyen Tanrıdır, çünkü onun sıfatları, sebeplerden ayrıdır.

یا چو آدم کرده تلقینش خدا ** بی‌حجاب مادر و دایه و ازا

Yahut Âdem gibi ana ve dadı hicabı olmaksızın Tanrı telkini ile söyler.