شاه آیین بست و اهل شهر شاد ** وآن عروس ناامید بی‌مراد

عالم از سر زنده گشت و پر فروز ** ای عجب آن روز روز امروز روز

یک عروسی کرد شاه او را چنان ** که جلاب قند بد پیش سگان

جادوی کمپیر از غصه بمرد ** روی و خوی زشت فا مالک سپرد

شاه‌زاده در تعجب مانده بود ** کز من او عقل و نظر چون در ربود 3180

نو عروسی دید هم‌چون ماه حسن ** که همی زد بر ملیحان راه حسن

گشت بیهوش و برو اندر فتاد ** تا سه روز از جسم وی گم شد فاد

سه شبان روز او ز خود بیهوش گشت ** تا که خلق از غشی او پر جوش گشت

از گلاب و از علاج آمد به خود ** اندک اندک فهم گشتش نیک و بد

بعد سالی گفت شاهش در سخن ** کای پسر یاد آر از آن یار کهن 3185