گفت استر راست گفتی ای شتر ** این بگفت و چشم کرد از اشک پر

Katır doğru dedin ey deve dedi... bu sözü söyler söylemez de gözleri yaşlarla doldu.

ساعتی بگریست و در پایش فتاد ** گفت ای بگزیده‌ی رب العباد

Bir müddet ağladı, devenin ayağına kapandı; dedi ki: Ey kulların Tanrısınca seçilmiş er,

چه زیان دارد گر از فرخندگی ** در پذیری تو مرا دربندگی

Lûtfetsen de beni kulluğa kabul etsen ne ziyana girersin?

گفت چون اقرار کردی پیش من ** رو که رستی تو ز آفات زمن 3410

Deve, mademki huzurumda ikrar ettin dedi... yürü, zamanenin âfetlerinden kurtuldun.

دادی انصاف و رهیدی از بلا ** تو عدو بودی شدی ز اهل ولا

İnsafa geldin, belâdan halâs oldun; düşmandın muhabbet ehline katıldın!

خوی بد در ذات تو اصلی نبود ** کز بد اصلی نیاید جز جحود

Kötü huy zaten senin aslında yoktu... aslı kötü olandan inattan, kötülükten başka bir şey gelmez.

آن بد عاریتی باشد که او ** آرد اقرار و شود او توبه‌جو

Fakat aslında kötülük olmayan ve iğreti olarak kötü huylara sahip olan, kötülüğünü ikrar eder, tövbe etmeyi diler.

هم‌چو آدم زلتش عاریه بود ** لاجرم اندر زمان توبه نمود

Âdem peygamber gibi. Onun işlediği o pek ehemmiyetsiz suç da iğretiydi de derhal tövbe etti.

چونک اصلی بود جرم آن بلیس ** ره نبودش جانب توبه‌ی نفیس 3415

Fakat İblisin suçu, asli olduğundan canım tövbeye yol yoktu ona.

رو که رستی از خود و از خوی بد ** واز زبانه‌ی نار و از دندان دد

Yürü, kendinden de kurtuldun, kötü huydan da, cehennem alevinden de halâs oldun, yırtıcı hayvanların dişlerinden de!