بهر خود یک طاس را پر آب کن ** تا خورد از آبت این یار کهن

چون برای خود کنی آن طاس پر ** خون نباشد آب باشد پاک و حر

من طفیل تو بنوشم آب هم ** که طفیلی در تبع به جهد ز غم

گفت ای جان و جهان خدمت کنم ** پاس دارم ای دو چشم روشنم

بر مراد تو روم شادی کنم ** بنده‌ی تو باشم آزادی کنم 3440

طاس را از نیل او پر آب کرد ** بر دهان بنهاد و نیمی را بخورد

طاس را کژ کرد سوی آب‌خواه ** که بخور تو هم شد آن خون سیاه

باز ازین سو کرد کژ خون آب شد ** قبطی اندر خشم و اندر تاب شد

ساعتی بنشست تا خشمش برفت ** بعد از آن گفتش کای صمصام زفت

ای برادر این گره را چاره چیست ** گفت این را او خورد کو متقیست 3445