که تو آن هوشی و باقی هوش‌پوش ** خویشتن را گم مکن یاوه مکوش

دانک هر شهوت چو خمرست و چو بنگ ** پرده‌ی هوشست وعاقل زوست دنگ

خمر تنها نیست سرمستی هوش ** هر چه شهوانیست بندد چشم و گوش

آن بلیس از خمر خوردن دور بود ** مست بود او از تکبر وز جحود

مست آن باشد که آن بیند که نیست ** زر نماید آنچ مس و آهنیست 3615

این سخن پایان ندارد موسیا ** لب بجنبان تا برون روژد گیا

هم‌چنان کرد و هم اندر دم زمین ** سبز گشت از سنبل و حب ثمین

اندر افتادند در لوت آن نفر ** قحط دیده مرده از جوع البقر

چند روزی سیر خوردند از عطا ** آن دمی و آدمی و چارپا

چون شکم پر گشت و بر نعمت زدند ** وآن ضرورت رفت پس طاغی شدند 3620