جز یکی لقیه که اول از قضا ** بر وی افتاد و شد او را دلربا

Kazara nasılsa onu, bir kerecik görmüştü, o ilk görüşte ona vurulmuş, ona gönül vermiş gitmişti.

بعد از آن چندان که می‌کوشید او ** خود مجالش می‌نداد آن تندخو

Ondan sonra ne kadar çalıştı çabaladıysa o sert huylu dilber, bir türlü mecâl vermemiş, bir türlü kendisini göstermemişti.

نه بلا به چاره بودش نه به مال ** چشم پر و بی‌طمع بود آن نهال 45

Ne yalvarmanın bir çaresi olmuştu, ne mal, mülk vermenin... O fidan sevgilinin gözü toktu, tamahı yoktu!

عاشق هر پیشه‌ای و مطلبی ** حق بیالود اول کارش لبی

Allah, her hüner ve sanata, her dilenen ve istenen şeye âşık olan kişinin dudağını, ilk önce o şeye dokundurur, ona lezzeti tattırır...

چون بدان آسیب در جست آمدند ** پیش پاشان می‌نهد هر روز بند

Ondan sonra âşıklar, o lezzetle, dileklerini aramaya koyuldular mı her gün önlerine bir tuzak çıkarır, ayaklarına bir bağ vurur!

چون در افکندش بجست و جوی کار ** بعد از آن در بست که کابین بیار

Aramayıp taramaya giriştiler mi “hele nikâh parasını getir bakalım” diye kapıyı kapar.

هم بر آن بو می‌تنند و می‌روند ** هر دمی راجی و آیس می‌شوند

Âşıklar da, o ümitle döner dolaşır, koşarlar... Her an ricaya düşerler, her an ümitsizliğe kapılırlar.

هر کسی را هست اومید بری ** که گشادندش در آن روزی دری 50

Herkesin, bir şey elde edeceğim diye bir ümidi vardır... Nihayet bir gün olur, ona bir kapı da açarlar.

باز در بستندش و آن درپرست ** بر همان اومید آتش پا شدست

Açarlar ama hemencecik yine o kapıyı örterler. O kapıya tapan, oraya ümit bağlayan kişi de ümitlenir, o ümitle ateş kesilir, işe girişir!

چون درآمد خوش در آن باغ آن جوان ** خود فرو شد پا به گنجش ناگهان

O genç de hoş bir halde o bağa girince ansızın ayağı defineye batıverdi!