جمله حسهای بشر هم بی‌بقاست ** زانک پیش نور روز حشر لاست

نور حس و جان بابایان ما ** نیست کلی فانی و لا چون گیا

لیک مانند ستاره و ماهتاب ** جمله محوند از شعاع آفتاب

آنچنان که سوز و درد زخم کیک ** محو گردد چون در آید مار الیک

آنچنان که عور اندر آب جست ** تا در آب از زخم زنبوران برست 435

می‌کند زنبور بر بالا طواف ** چون بر آرد سر ندارندش معاف

آب ذکر حق و زنبور این زمان ** هست یاد آن فلانه وان فلان

دم بخور در آب ذکر و صبر کن ** تا رهی از فکر و وسواس کهن

بعد از آن تو طبع آن آب صفا ** خود بگیری جملگی سر تا به پا

آنچنان که از آب آن زنبور شر ** می‌گریزد از تو هم گیرد حذر 440