هیبتی بنشسته بد بر خاص و عام ** پر شده نور خدا آن صحن و بام

هر که بینا ناظر نورش بدی ** کور زان خورشید هم گرم آمدی

پس ز گرمی فهم کردی چشم کور ** که بر آمد آفتابی بی‌فتور 500

لیک این گرمی گشاید دیده را ** تا ببیند عین هر بشنیده را

گرمیش را ضجرتی و حالتی ** زان تبش دل را گشادی فسحتی

کور چون شد گرم از نور قدم ** از فرح گوید که من بینا شدم

سخت خوش مستی ولی ای بوالحسن ** پاره‌ای راهست تا بینا شدن

این نصیب کور باشد ز آفتاب ** صد چنین والله اعلم بالصواب 505

وآنک او آن نور را بینا بود ** شرح او کی کار بوسینا بود

ور شود صد تو که باشد این زبان ** که بجنباند به کف پرده‌ی عیان