آفتابت گر بگیرد چون کنی ** آن سیاهی زو تو چون بیرون کنی

نه به درگاه خدا آری صداع ** که سیاهی را ببر وا ده شعاع 580

گر کشندت نیم‌شب خورشید کو ** تا بنالی یا امان خواهی ازو

حادثات اغلب به شب واقع شود ** وان زمان معبود تو غایب بود

سوی حق گر راستانه خم شوی ** وا رهی از اختران محرم شوی

چون شوی محرم گشایم با تو لب ** تا ببینی آفتابی نیم‌شب

جز روان پاک او را شرق نه ** در طلوعش روز و شب را فرق نه 585

روز آن باشد که او شارق شود ** شب نماند شب چو او بارق شود

چون نماید ذره پیش آفتاب ** هم‌چنانست آفتاب اندر لباب

آفتابی را که رخشان می‌شود ** دیده پیشش کند و حیران می‌شود