که چنین اندیشی از بهر ملوک ** کیف تلقی الرزق ان لم یرزقوک

من نمی‌کردم سخن را فهم لیک ** بر دلم می‌زد عتابش نیک نیک

سوی من آمد به هیبت هم‌چو شیر ** تنگ هیزم را ز خود بنهاد زیر 700

پرتو حالی که او هیزم نهاد ** لرزه بر هر هفت عضو من فتاد

گفت یا رب گر ترا خاصان هی‌اند ** که مبارک‌دعوت و فرخ‌پی‌اند

لطف تو خواهم که میناگر شود ** این زمان این تنگ هیزم زر شود

در زمان دیدم که زر شد هیزمش ** هم‌چو آتش بر زمین می‌تافت خوش

من در آن بی‌خود شدم تا دیرگه ** چونک با خویش آمدم من از وله 705

بعد از آن گفت ای خداگر آن کبار ** بس غیورند و گریزان ز اشتهار

باز این را بند هیزم ساز زود ** بی‌توقف هم بر آن حالی که بود