در زمان دیدم که زر شد هیزمش ** هم‌چو آتش بر زمین می‌تافت خوش

من در آن بی‌خود شدم تا دیرگه ** چونک با خویش آمدم من از وله 705

بعد از آن گفت ای خداگر آن کبار ** بس غیورند و گریزان ز اشتهار

باز این را بند هیزم ساز زود ** بی‌توقف هم بر آن حالی که بود

در زمان هیزم شد آن اغصان زر ** مست شد در کار او عقل و نظر

بعد از آن برداشت هیزم را و رفت ** سوی شهر از پیش من او تیز و تفت

خواستم تا در پی آن شه روم ** پرسم از وی مشکلات و بشنوم 710

بسته کرد آن هیبت او مر مرا ** پیش خاصان ره نباشد عامه را

ور کسی را ره شود گو سر فشان ** کان بود از رحمت و از جذبشان

پس غنیمت دار آن توفیق را ** چون بیابی صحبت صدیق را