ملک برهم زن تو ادهم‌وار زود ** تا بیابی هم‌چو او ملک خلود

خفته بود آن شه شبانه بر سریر ** حارسان بر بام اندر دار و گیر

قصد شه از حارسان آن هم نبود ** که کند زان دفع دزدان و رنود

او همی دانست که آن کو عادلست ** فارغست از واقعه آمن دلست

عدل باشد پاسبان گامها ** نه به شب چوبک‌زنان بر بامها 730

لیک بد مقصودش از بانگ رباب ** هم‌چو مشتاقان خیال آن خطاب

ناله‌ی سرنا و تهدید دهل ** چیزکی ماند بدان ناقور کل

پس حکیمان گفته‌اند این لحنها ** از دوار چرخ بگرفتیم ما

بانگ گردشهای چرخست این که خلق ** می‌سرایندش به طنبور و به حلق

مومنان گویند که آثار بهشت ** نغز گردانید هر آواز زشت 735