کو خیالی می‌کند در گفت من ** در دل از وسواس و انکارات ظن

می‌کنم لا حول یعنی چاره نیست ** چون ترا در دل بضدم گفتنیست

چونک گفت من گرفتت در گلو ** من خمش کردم تو آن خود بگو

آن یکی نایی خوش نی می‌زدست ** ناگهان از مقعدش بادی بجست

نای را بر کون نهاد او که ز من ** گر تو بهتر می‌زنی بستان بزن 770

ای مسلمان خود ادب اندر طلب ** نیست الا حمل از هر بی‌ادب

هر که را بینی شکایت می‌کند ** که فلان کس راست طبع و خوی بد

این شکایت‌گر بدان که بدخو است ** که مر آن بدخوی را او بدگو است

زانک خوش‌خو آن بود کو در خمول ** باشد از بدخو و بدطبعان حمول

لیک در شیخ آن گله ز آمر خداست ** نه پی خشم و ممارات و هواست 775