چون ز وحدت جان برون آرد سری ** جسم را با فر او نبود فری

چون برآید گوهر از قعر بحار ** بنگری اندر کف و خاشاک خوار

سر بر آرد آفتاب با شرر ** دم عقرب را کی سازد مستقر

لیک خود با این همه بر نقد حال ** جست باید تخت او را انتقال

تا نگردد خسته هنگام لقا ** کودکانه حاجتش گردد روا 885

هست بر ما سهل و او را بس عزیز ** تا بود بر خوان حوران دیو نیز

عبرت جانش شود آن تخت ناز ** هم‌چو دلق و چارقی پیش ایاز

تا بداند در چه بود آن مبتلا ** از کجاها در رسید او تا کجا

خاک را و نطفه را و مضغه را ** پیش چشم ما همی‌دارد خدا

کز کجا آوردمت ای بدنیت ** که از آن آید همی خفریقیت 890