گفت حمدالله برین و صد چنین ** که بدیدستم ز رب العالمین

پس نظر کرد آن سلیمان سوی تخت ** گفت آری گول‌گیری ای درخت

پیش چوب و پیش سنگ نقش کند ** ای بسا گولان که سرها می‌نهند

ساجد و مسجود از جان بی‌خبر ** دیده از جان جنبشی واندک اثر 910

دیده در وقتی که شد حیران و دنگ ** که سخن گفت و اشارت کرد سنگ

نرد خدمت چون بنا موضع بباخت ** شیر سنگین را شقی شیری شناخت

از کرم شیر حقیقی کرد جود ** استخوانی سوی سگ انداخت زود

گفت گرچه نیست آن سگ بر قوام ** لیک ما را استخوان لطفیست عام

قصه‌ی یاری خواستن حلیمه از بتان چون عقیب فطام مصطفی را علیه‌السلام گم کرد و لرزیدن و سجده‌ی بتان و گواهی دادن ایشان بر عظمت کار مصطفی صلی‌الله علیه و سلم

قصه‌ی راز حلیمه گویمت ** تا زداید داستان او غمت 915

مصطفی را چون ز شیر او باز کرد ** بر کفش برداشت چون ریحان و ورد