سوی منزلها دوید و بانگ داشت ** که کی بر دردانه‌ام غارت گماشت

مکیان گفتند ما را علم نیست ** ما ندانستیم که آنجا کودکیست

ریخت چندان اشک و کرد او بس فغان ** که ازو گریان شدند آن دیگران

سینه کوبان آن چنان بگریست خوش ** که اختران گریان شدند از گریه‌اش 935

حکایت آن پیر عرب کی دلالت کرد حلیمه را به استعانت به بتان

پیرمردی پیشش آمد با عصا ** کای حلیمه چه فتاد آخر ترا

که چنین آتش ز دل افروختی ** این جگرها را ز ماتم سوختی

گفت احمد را رضیعم معتمد ** پس بیاوردم که بسپارم به جد

چون رسیدم در حطیم آوازها ** می‌رسید و می‌شنیدم از هوا

من چو آن الحان شنیدم از هوا ** طفل را بنهادم آنجا زان صدا 940

تا ببینم این ندا آواز کیست ** که ندایی بس لطیف و بس شهیست