باد با حرفم سخنها می‌دهد ** سنگ و کوهم فهم اشیا می‌دهد

باد با حرفم سخنها می‌دهد ** سنگ و کوهم فهم اشیا می‌دهد 970

گاه طفلم را ربوده غیبیان ** غیبیان سبز پر آسمان

از کی نالم با کی گویم این گله ** من شدم سودایی اکنون صد دله

غیرتش از شرح غیبم لب ببست ** این قدر گویم که طفلم گم شدست

گر بگویم چیز دیگر من کنون ** خلق بندندم به زنجیر جنون

گفت پیرش کای حلیمه شاد باش ** سجده‌ی شکر آر و رو را کم خراش 975

غم مخور یاوه نگردد او ز تو ** بلک عالم یاوه گردد اندرو

هر زمان از رشک غیرت پیش و پس ** صد هزاران پاسبانست و حرس

آن ندیدی کان بتان ذو فنون ** چون شدند از نام طفلت سرنگون

این عجب قرنیست بر روی زمین ** پیر گشتم من ندیدم جنس این