او که مضطر این چنین ترسان شدست ** تا که بر مجرم چه‌ها خواهند بست

(Fakat ona sen mabut diyorsun, o da bunu reddediyor, kabul etmeye mecbur.) O, mecburken bu derecede korkarsa artık suçluya neler olacak, bir düşün!

خبر یافتن جد مصطفی عبدالمطلب از گم کردن حلیمه محمد را علیه‌السلام و طالب شدن او گرد شهر و نالیدن او بر در کعبه و از حق درخواستن و یافتن او محمد را علیه‌السلام

Mustafa’nın ceddi Abdülmuttalib’in Halime’nin Muhammed aleyhisselâm’ı kaybettiğini, şehrin etrafında dönüp dolaşarak aradığını ve Kâbe’de ağlayıp sızladığını, Allah’tan Muhammed aleyhisselâm’ı bulmayı niyaz ettiğini duyması

چون خبر یابید جد مصطفی ** از حلیمه وز فغانش بر ملا

Mustafa’nın ceddi, Halime’nin halini, halk içinde ağlayıp sızladığını,

وز چنان بانگ بلند و نعره‌ها ** که بمیلی می‌رسید از وی صدا

Sesi, bir millik mesafeye yetişecek kadar feryat ve figan ettiğini duyunca,

زود عبدالمطلب دانست چیست ** دست بر سینه همی‌زد می‌گریست 985

İşi anladı... eliyle göğsünü yumruklamaya, bağırıp ağlamaya koyuldu.

آمد از غم بر در کعبه بسوز ** کای خبیر از سر شب وز راز روز

Derken yana yakıla Kâbe kapısına gelip dedi ki: “Ey gece sırlarını da, gündüzün gizlenen işleri de bilen Allah!

خویشتن را من نمی‌بینم فنی ** تا بود هم‌راز تو هم‌چون منی

Kendimde bir hüner, bir marifet görmüyorum ki senin gibisiyle sırdaş olayım.

خویشتن را من نمی‌بینم هنر ** تا شوم مقبول این مسعود در

Kendimde bir ehliyet görmüyorum ki bu kutlu kapıda makbule geçeyim.

یا سر و سجده‌ی مرا قدری بود ** یا باشکم دولتی خندان شود

Ne başımda bir değer var, ne secdemde... Ne de ağlamamla bir devlet gülümser benim.

لیک در سیمای آن در یتیم ** دیده‌ام آثار لطفت ای کریم 990

Ancak o eşi bulunmaz tek incinin yüzünde senin lütuf eserlerini görmüşüm ey kerem sahibi Allah’ım.

که نمی‌ماند به ما گرچه ز ماست ** ما همه مسیم و احمد کیمیاست

O bizden ama bize benzemiyor... Biz hep bakırız, Ahmet kimya!