لیک حکمت بود و امر آسمان ** تا ببیند خویشتن را او چنان

لیک حکمت بود و امر آسمان ** تا ببیند خویشتن را او چنان 105

بس عداوتها که آن یاری بود ** بس خرابیها که معماری بود

جامه خواب پر حدث را یک فضول ** قاصدا آورد در پیش رسول

که چنین کردست مهمانت ببین ** خنده‌ای زد رحمةللعالمین

که بیار آن مطهره اینجا به پیش ** تا بشویم جمله را با دست خویش

هر کسی می‌جست کز بهر خدا ** جان ما و جسم ما قربان ترا 110

ما بشوییم این حدث را تو بهل ** کار دستست این نمط نه کار دل

ای لعمرک مر ترا حق عمر خواند ** پس خلیفه کرد و بر کرسی نشاند

ما برای خدمت تو می‌زییم ** چون تو خدمت می‌کنی پس ما چه‌ایم

گفت آن دانم و لیک این ساعتیست ** که درین شستن بخویشم حکمتیست