تو همه کردی نمردی زنده‌ای ** هین بمیر ار یار جان‌بازنده‌ای

تو همه کردی نمردی زنده‌ای ** هین بمیر ار یار جان‌بازنده‌ای 1255

Hepsini yaptın fakat ölmedin hala dirisin. Canınla oynayan aşıksan hemen öl.

هم در آن دم شد دراز و جان بداد ** هم‌چو گل درباخت سر خندان و شاد

Aşık o anda uzanıp can verdi. Gül gibi başı ile oynadı, gülerek sevinçli bir halde ölüp gitti.

ماند آن خنده برو وقف ابد ** هم‌چو جان و عقل عارف بی‌کبد

O gülüş onda ebedi olarak kaldı, arif kişinin zahmete uğrayan canı, aklı gibi.

نور مه‌آلوده کی گردد ابد ** گر زند آن نور بر هر نیک و بد

Ayın nuru her iyiye kötüye vursa bile hiç kirlenir mi?

او ز جمله پاک وا گردد به ماه ** هم‌چو نور عقل و جان سوی اله

O yine tamamı ile tertemiz aya dönüp gelir, akıl ve can nurunun Tanrıya dönüp ulaşması gibi.

وصف پاکی وقف بر نور مه‌است ** تا بشش گر بر نجاسات ره‌است 1260

Işığı yoldaki pisliklere vursa bile ayın nuru daima temizdir.

زان نجاسات ره و آلودگی ** نور را حاصل نگردد بدرگی

O yoldaki pisliklerden, o bulaşıklardan nur, pislenmez.

ارجعی بشنود نور آفتاب ** سوی اصل خویش باز آمد شتاب

Güneşin nuru “Geri dön” emrini duymuş, acele aslına dönmüştür.

نه ز گلحنها برو ننگی بماند ** نه ز گلشنها برو رنگی بماند

Ne külhanlarda pislenmiştir, ne gül bahçelerinin kokusunu almıştır.

نور دیده و نوردیده بازگشت ** ماند در سودای او صحرا و دشت

Göz nuru ve nur görmüş zat, aslına dönmüştür; sevdası ovalarda, çöllerde kalmıştır.

یکی پرسید از عالمی عارفی کی اگر در نماز کسی بگرید به آواز و آه کند و نوحه کند نمازش باطل شود جواب گفت کی نام آن آب دیده است تا آن گرینده چه دیده است اگر شوق خدا دیده است و می‌گرید یا پشیمانی گناهی نمازش تباه نشود بلک کمال گیرد کی لا صلوة الا بحضور القلب و اگر او رنجوری تن یا فراق فرزند دیده است نمازش تباه شود کی اصل نماز ترک تن است و ترک فرزند ابراهیم‌وار کی فرزند را قربان می‌کرد از بهر تکمیل نماز و تن را به آتش نمرود می‌سپرد و امر آمد مصطفی را علیه‌السلام بدین خصال کی فاتبع ملة ابراهیم لقد کانت لکم اسوة حسنة فی‌ابراهیم

Birisi, arif bir alime “Biri, namazda sesle ağlar, ah ederse namazı batıl olur mu?” diye sordu. Arif alim “O yaşın adı, gözyaşıdır. Fakat ağlıyan ne görmüş, ona dikkat etmek gerek. Eğer Tanrı iştiyakına düşmüş de bu yüzden ağlamış, yahut günahlarından pişman olmuş da ondan dolayı feryadetmişse namazı bozulmaz, daha kamil olur. Çünkü “Kalb huzuru olmadıkça namaz, namaz değildir” denmiştir. Yok, bedeni bir hastalıktan, yahut oğlunun ayrılığından ağladıysa namazı bozulur. Çünkü namazın aslı, bedeni, oğlu terketmek ve İbrahim gibi oğlunu kurban edip Nemrud’un ateşine atılmaktır, namazın kemali için bu lazımdır. Bu huylara bürünmek için Mustafa aleyhisselam’a da “İbrahim’de sizin için uyulacak huylar, sıfatlar vardır” diye emir gelmiştir.