چون سبد در آب و نوری بر زجاج ** گر ز خود دانند آن باشد خداج

چون جدا گردد ز جو داند عنود ** که اندرو آن آب خوش از جوی بود 1280

آبگینه هم بداند از غروب ** که آن لمع بود از مه تابان خوب

چونک چشمش را گشاید امر قم ** پس بخندد چون سحر بار دوم

خنده‌ش آید هم بر آن خنده‌ی خودش ** که در آن تقلید بر می‌آمدش

گوید از چندین ره دور و دراز ** کین حقیقت بود و این اسرار و راز

من در آن وادی چگونه خود ز دور ** شادیی می‌کردم از عمیا و شور 1285

من چه می‌بستم خیال و آن چه بود ** درک سستم سست نقشی می‌نمود

طفل راه را فکرت مردان کجاست ** کو خیال او و کو تحقیق راست

فکر طفلان دایه باشد یا که شیر ** یا مویز و جوز یا گریه و نفیر