چون جزا سایه‌ست ای قد تو خم ** سایه‌ی تو کژ فتد در پیش هم

زین قبل آید خطابات درشت ** که شود که را از آن هم کوز پشت

بنده گوید آنچ فرمودی بیان ** صد چنانم صد چنانم صد چنان 1835

خود تو پوشیدی بترها را به حلم ** ورنه می‌دانی فضیحتها به علم

لیک بیرون از جهاد و فعل خویش ** از ورای خیر و شر و کفر و کیش

وز نیاز عاجزانه‌ی خویشتن ** وز خیال و وهم من یا صد چو من

بودم اومیدی به محض لطف تو ** از ورای راست باشی یا عتو

بخشش محضی ز لطف بی‌عوض ** بودم اومید ای کریم بی‌عوض 1840

رو سپس کردم بدان محض کرم ** سوی فعل خویشتن می‌ننگرم

سوی آن اومید کردم روی خویش ** که وجودم داده‌ای از پیش بیش