گفت نامد مهلت آن مکرمت ** ور فرو افتی نمیری نکشمت

او فرو افکند خود را از وداد ** در میان عمق آبی اوفتاد

چون نمرد از نکس آن جان‌سیر مرد ** از فراق مرگ بر خود نوحه کرد

کین حیات او را چو مرگی می‌نمود ** کار پیشش بازگونه گشته بود

موت را از غیب می‌کرد او کدی ** ان فی موتی حیاتی می‌زدی 2675

موت را چون زندگی قابل شده ** با هلاک جان خود یک دل شده

سیف و خنجر چون علی ریحان او ** نرگس و نسرین عدوی جان او

بانگ آمد رو ز صحرا سوی شهر ** بانگ طرفه از ورای سر و جهر

گفت ای دانای رازم مو به مو ** چه کنم در شهر از خدمت بگو

گفت خدمت آنک بهر ذل نفس ** خویش را سازی تو چون عباس دبس 2680